Na door Peter weer met twee voetjes op de grond te zijn gezet moeten we een besluit nemen. Gaan we bieden of wordt het toch te gortig. Eerder al met m'n preferred banker (Ingrid van Heijzen van de ABNAMRO) gebeld wat voor onze situatie überhaupt haalbaar is. Ze zei dat 7 ton in principe zelfs voor mij alleen haalbaar is. Dat is wel zo relaxed want dan hoeven we die complexe situatie van Ulla er niet bij te slepen.
Nu wordt het een beetje afwegen tussen hart en hoofd. Ons hart zegt: z.s.m. een bod doen voor we te laat zijn. Ons hoofd zegt: allejezus wat een geld. Kunnen we dat wel opbrengen en nog steeds leuke dingen blijven doen?
Na een nachtje piekeren besluit ik de makelaar gewoon eerlijk te zeggen wat onze situatie is, inclusief Peters bedenkingen. Ik vertel dat 7 ton onze max is (een beetje overdreven want samen met Ulla zou ik wel wat meer kunnen lenen) en dat ik dus de vraagprijs plus de noodzakelijke verbouwing te gek zou worden.
Of ik niet toch een bod wilde doen, ondanks dat ik dacht dat het (voorlopig) niet haalbaar was. Nou, een bod van 6 ton wilde ik nog wel doen. Ik besef dat het een vrij laag bod is aangezien het huis 3 weken geleden nog 725.000 kostte maar ze leek er niet erg van op te kijken. Ze zou meneer Frank laten weten dat we 6 ton geboden hadden en we hoorden snel de reactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten